Geneza i źródła twórczości

W dobie polskiego Oświecenia próbowano wykazać moment i przyczyny narodzin takiej właśnie twórczości literackiej. Na ten temat wypowiadało się większość klasycystycznych teoretyków. Uważano, że koncepcja ówczesnej poezji była związana z samym dążeniem do niepospolitości mowy poetyckiej oraz próba stopniowego doskonalenia języka poezji, który swą pełnie osiągnął w złotym wieku Rzymian. Dogłębne poznanie poezji nastąpiło bowiem w wieku filozofów, kiedy to poezja była czynnikiem kształtującym kulturę i obyczaje. Poeci byli więc nauczycielami ludzkości. To właśnie w te poglądy wierzyli i pokładali swoje nadzieje twórcy klasycyzmu polskiego. Interpretowali oni jednak koncepcje źródeł poezji jako dar wrodzony, szczególny i dotyczący tylko nielicznych i wybitnych jednostek. Preferowanie literatury antycznej i ciągłe odwoływanie się do niej przyczyniło się także do konstruowania własnej tradycji narodowej, której pierwszy, najpełniejszy wyraz dał Dmochowski w „Sztuce rymotwórczej”.