Z dziejów pojęcia i terminu
Epoka oświecenia w literaturze polskiej wyodrębniania i opisuje czasy stanisławowskie i postanisławowskie. W Polsce rozkwit oświecenia przypadał na czasy panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego, czyli na II połowę XVIII wieku. W dziedzinie literatury swoisty kres klasycyzmu przyniosła wojna klasyków z romantykami.
Stylem doskonale charakteryzującym tę epokę jest klasycyzm. Terminem tym od łacińskiej nazwy classicus określano coś doskonałego, pierwszorzędnego, wzorowego i wyuczonego.
Zaczątki oraz pierwsze przejawy tego nurtu zarówno w literaturze jak i w sztuce, architekturze, czy muzyce pojawiły się we Francji.
Przymiotnika „klasyczny” wprowadzono do naszego słownika w latach 80 XVIII wieku co w związkach frazeologicznych oznaczało słowo „autor” w sensie starożytnym, a zarazem był to twórca doskonały i wzorowy. Klasycznymi autorami nazywano tych, którzy nawiązywali do osiągnięć starożytnych Greków i Rzymian. W Europie taki „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawiał się już w renesansie, a następnie wyłonił się w okresie baroku, czyli z końcem XVII wieku do końca XVIII wieku.
Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, Np. u Picassa.
Epoka oświecenia w literaturze polskiej wyodrębniania i opisuje czasy stanisławowskie i postanisławowskie. W Polsce rozkwit oświecenia przypadał na czasy panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego, czyli na II połowę XVIII wieku. W dziedzinie literatury swoisty kres klasycyzmu przyniosła wojna klasyków z romantykami.
Stylem doskonale charakteryzującym tę epokę jest klasycyzm. Terminem tym od łacińskiej nazwy classicus określano coś doskonałego, pierwszorzędnego, wzorowego i wyuczonego.
Zaczątki oraz pierwsze przejawy tego nurtu zarówno w literaturze jak i w sztuce, architekturze, czy muzyce pojawiły się we Francji.
Przymiotnika „klasyczny” wprowadzono do naszego słownika w latach 80 XVIII wieku co w związkach frazeologicznych oznaczało słowo „autor” w sensie starożytnym, a zarazem był to twórca doskonały i wzorowy. Klasycznymi autorami nazywano tych, którzy nawiązywali do osiągnięć starożytnych Greków i Rzymian. W Europie taki „powrót do źródeł” (klasycznych) pojawiał się już w renesansie, a następnie wyłonił się w okresie baroku, czyli z końcem XVII wieku do końca XVIII wieku.
Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, Np. u Picassa.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz